Ik heb al enige tijd last van mijn rug, om precies te zijn sinds 20 juni 1988. Op die dag reed ik in mijn 6 weken oude, of nieuwe, auto op de A2 en wilde de afslag naar de A9 nemen en dat deed ik altijd op mijn geheel eigen wijze. Gewoon de lange rij auto’s voorbij rijden en erop vertrouwen dat er ergens vooraan in de file altijd wel een gaatje valt, en dat gebeurde ook dit keer. Nadat ik naar rechts had gestuurd en op mijn rem was gaan staan keek ik in mijn spiegel en zag de kaart van Nederland op mij afkomen. Of beter gezegd; een Opel van een groot en zwaar type waarvan de bestuurder dacht dat hij al voortsukkelend wel even op de kaart kon kijken om uit te zoeken hoe hij weer thuis kon komen. In ieder geval fungeerde ik 2 seconden later als rem en dat thuiskomen zou dus nog even duren.
Ik vond mijzelf een beetje suf terug tussen mijn stuur en de pedalen, en vond daar ook zo’n beetje alles wat los in mijn auto had gelegen, en het kostte enige moeite om weer in een positie te komen van waaruit ik naar buiten kon kijken. Het resultaat van dit alles was in ieder geval een auto die zowel aan de achter- als aan de voorkant flink gekreukeld was en een stuk of 4 verschrikte automobilisten waarvan er 2 voor mij stonden en 1 achter mij. De persoon achter mij was een Duitser, één van het schreeuwerige soort maar daar zijn er wel meer van (geweest). En als er tegen mij wordt geschreeuwd blijf ik over het algemeen heel kalm, nog kalmer dan ik normaal al ben, en ik vroeg hem dan ook maar eerst eens beleefd of hij die wegenkaart niet op de parkeerplaats had kunnen lezen. Hij ontplofte nog net niet en ik ging dus op zoek naar het volgende lontje. Op dat moment stopte de politie achter en ons en was de pret al snel over. Er werd proces verbaal opgemaakt om de schuldvraag vast te stellen en ik was uiteraard onschuldig, en ik nam afscheid van mijn Duitse vriend met de woorden: "Morgen krijg ik mijn genoegdoening wel". Dat is dan meteen de reden waarom ik de datum nog weet, of in ieder geval nog op internet terug kan vinden, de volgende dag behaalde het Nederlands elftal tijdens het EK ’88 in Hamburg een historische overwinning op Duitsland.
Een paar dagen na de klap kreeg ik wat last van mijn rug en in de afgelopen 20 jaar wil het zo af en toe wel eens in mijn rug schieten, de klap is waarschijnlijk toch iets harder aangekomen dan ik toen dacht. Een paar keer is het pijnlijk genoeg geweest om een paar dagen niet te kunnen werken omdat ik niet uit mijn stoel kon komen, maar meestal valt het wel mee. Maar sommige bewegingen zijn gewoon wat lastig. En sinds ik ben begonnen met golfen merk ik dat vooral die ‘Ik sta in mijn broek te poepen’-houding bij het afslaan geen natuurlijke houding is, tenminste niet voor mijn rug.
Gisteren heb ik weer eens een rondje op de golfbaan in Hoofddorp gelopen, dit keer met een collega en de ex-directeur. En met die ‘ex’ heb ik in het verleden wel vaker een rondje gelopen, zowel in binnen- als in het buitenland. En sinds ons laatste gezamenlijke rondje, al weer een paar jaar geleden, is er wel het nodige aan mijn spel veranderd. Destijds had ik een redelijke pitch en ook putten ging mij wel goed af, maar het afslaan vanaf de tee was gewoon weg waardeloos en dan vooral als ik iets anders dan de ijzer 7 wilde gebruiken. Maar sinds een paar maanden, sinds een rondje met de huidige directeur, is mijn afslag domweg geweldig. De huidige baas is een goede golfer met een hele lage handicap, en het viel hem op dat ik mijn oefenslagen technisch heel mooi en heel ontspannen deed maar als ik daarna de bal echt wilde raken dat ik dat niet ontspannen deed maar kracht ging gebruiken. Dat vertelde hij mij helaas pas na de wedstrijd dus ik moest nog even wachten om daar iets mee te doen. En dat ‘even’ werd een maand of drie omdat ik, waarschijnlijk door het niet eerst goed opwarmen en het daarna niet ontspannen slaan, een vervelende schouderblessure had opgelopen.
Maar toen ik 2 weken geleden voor het eerst weer op de baan stond pakte ik de houten 1 en sloeg de bal heel ontspannen als een streep recht vooruit, en sindsdien is mijn slechte afslag verleden tijd. De ‘ex’ stond gisteren dan ook vol bewondering toe te kijken hoe ik de bal op hole 1 heel vanzelfsprekend ruim 200 meter verderop in het gras deponeerde en de par 4 hole in 5 slagen uitspeelde. En nadat ik de volgende par 4 zelfs met een bunkerslag nog in par wist te eindigen was hij helemaal sprakeloos, en dat laatste heb ik met hem nog niet vaak meegemaakt. Al met al, ook dankzij het geweldige weer, een leuk rondje waarbij alleen de laatste 2 holes vervelend waren omdat ik niet goed keek waar ik liep en mij verstapte in een kuiltje en het weer eens in mijn rug schoot.
De pijn viel wel mee, het was niet meer dan een beetje gevoelig, en als je dan gewoon rustig aan doet en gewoon rustig op de bank blijft zitten gaat het vanzelf weer weg. Maar dat rustig op de bank zitten lukt niet altijd en zelfs ik raak mijn spreekwoordelijke zelfbeheersing wel eens kwijt en doe dan wel eens iets wat ik dan beter had kunnen laten, maar daar kom ik dan achteraf pas achter. De komende paar dagen zal ik dus waarschijnlijk een beetje lastig lopen en daarmee geplaagd worden, maar dat maakt het alleen maar draaglijker.
